BYŁEM MOLEM

Nie zapomnę szkolnych czasów…
Gdy mnie molem nazywano!
Nie tym co to… niszczy odzież…
Lecz książkowym… i się śmiano!

Wciąż pamiętam te chichoty…
I biel zębów aż do dziąseł!
Wytykano mnie… palcami…
Mówiąc na mnie coś z przekąsem!

Od lat wyżej opisanych…
Choć minęło już lat mnóstwo…
Książka wciąż jest mą miłością…
Którą czczę jak wielkie bóstwo!

Skoro mam z czytaniem  problem…
Pomyślałem tak onegdaj…
Sam zacząłem pisać książki…
I nie mit to! Nie legenda!

Jest poezja w nich i proza…
Chcecie wiedzieć o czym piszę?
Więc wam powiem tak… w sekrecie…
W książkach swoich… kocham ciszę!

PÓŹNIEJSZE NAJCENNIEJSZE

Nie zważając na przyrodę…
Nie pytając nas o zgodę…
Czas nas chyli ku jesieni…
Proponując jej wzrost ceny!

A, że jest on psychologiem…
I to takim…  z wyższej półki…
Wie, że kiedy lat przybywa…
Starsi ludzie… mają z górki!

A gdy z górki… dobrze wiemy…
Czas nie pyta nas… czy chcemy!
Roczek mija… jak strzał z bata…
I możemy być… w zaświatach!

Jedni wcześniej… inni później…
Bo z przyrodą bywa różnie!
My jesteśmy jej ułamkiem…
Dziękuj Bogu… każdym rankiem!

DO OKSYMORONU

Ty przewrotny epitecie!
Co za bzdury ciągle pleciesz!
Przez te twoje zimne ognie…
Mam zniszczone nowe spodnie!

Cisza krzyczy, ogień krzepnie…
Gorzka słodycz z ust twych cieknie…
Chcąc pogodzić te sprzeczności…
Pewnie ci policzę kości!

Ty figuro retoryczna!
Szczęście masz żeś… poetycka!
Lecz spotkałem też cię w prozie…
Jak się grzałaś w ciepłym mrozie!

Oksymoron! Oksymoron!
Tyś w języku naszym… zmorą!
I choć jesteś… zlepkiem słów…
Wiwat tobie! Czapki z głów!

NIE DOGODZI

Nie dogodzi nikt żywemu!
A i żywy nie odpuści!
Taka nasza już natura?
Czy jesteśmy aż tak puści?

Pusto w głowie, pusto w duszy…
W sercu jakieś migotania…
Wszyscy jacyś roszczeniowi…
Przez dzień cały aż… do spania!

Bo gdy budzi się poranek…
I niestety… wstać musimy…
Spoglądamy chyżo w okno…
I by sąsiad słyszał… grzmimy!

Znowu grzeje! Znowu suszy!
Jutro pewnie będzie lało!
Chłop żywemu nie przepuści!
Wciąż nam czegoś jest za mało!

A jak jest już to… za drogo!
Lub nie tak z jakością czegoś!
Wciąż jesteśmy źli… nieufni…
Chroń nas Panie ode złego!

PŁOMIEŃ  ŻYCIA

Jak rozniecić płomień życia…
Tak by ogrzał nas oboje?
Podpowiedzcie mi kochani!
Bo o przyszłość swą się boję!

Ktoś już wspomniał o krzesiwie…
Inny ktoś o hubce… korze…
Ale mi nie o to… chodzi!
Płomień taki, nie pomoże!

Taka zwykła prozaiczność…
Która nas otacza zewsząd…
Nie rozpali w sercu ognia…
Bo to przecież… niedorzeczność!

Cóż więc może natchnąć mnie…
Tak bym poczuł ciepło w piersi?
Tak by oczy mi zabłysły…
W moim życiu po raz pierwszy?

Znając życie…  wiem na pewno…
Że nikt nic mi nie poleci!
Bo… ugasić płomień życia…
Dużo łatwiej … niż go wzniecić!

Wiesław Lickiewicz