Filiżanka

Prezentuje kruchość i delikatność,
subtelny prześwit, ledwie przeczuwany, światła
wpisanego w jej materię.
Wtajemniczona w ceremoniał parzenia herbaty.
Nie dziewicza, chyba że pamięcią fabryki
czy też manufaktury porcelany. Drży, gdy
wchodzi w przestrzeń swego początku. Roni krople,
gdy wyjmujesz, z już napełnionej, łyżeczkę.

Zawsze ta sama, pod patyną wieków, dziecięcość
oddaje się herbacie, którą nalewasz. Tak jakby
ciągle przeżywała swój chrzest. Wejście we wspólnotę
duchową i fizyczną. Uświęcona przez człowieka
interakcja, wzajemna zależność
to więzi na tyle kruche, by wciąż je ocalać.

Akt odnowy jest wpisany w każdą chwilę filiżanki.
I przemijanie. Boisz się, że ją upuścisz.
Rozpryśnie się jak rozbite lustro. Twoja twarz,
odbita we wszystkich odpryskach jej skorupki
załamuje promień.

Jeśli nie nauczysz się poczucia więzi z filiżanką,
nigdy nie poznasz, czym jeszcze być może
oddanie innej ludzkiej istocie.
I czy ona, swoim jestestwem, ukształtuje ciebie
i twoją kulturę
filiżanki.

Irena Słomińska