Józefa Drozdowska
***
Z uszu moich kotów
gdy głaszczę je nocą
sypią się iskry
A może to przycupnęły za ich uszami
gwiazdy bym więcej nieba mogła posiąść
Jak ich nie kochać
i jak ich nie głaskać?
To nic że opalają mi palce u dłoni
człowiek nie może przecież
pozostać nocą samotny
Sny nie dałyby usnąć szczęśliwie
jedno serce ̶ to takie niekompletne
takie nieprawdziwe
–
5.06.2011(noc)
***
Złote oczy mojego kota
przecinkami brązu przetykane
niby skrawek jakiegoś gobelinu
niby metafora od słońca oderwana
W tej kresce dal nieprzebyta
sny które pierzchły i nie chcą powracać
Staję w niej zalękniona
i miłością niespodziewaną zażenowana
Co by było a co nie będzie
śniedź pokryje łyżeczki
a dzwonienie o wrąbek kubeczka
to dodatek zbyt poufały
–
Augustów, 30.09.2006
„Kot mył się w słońcu”*
Dedykuję Panu Wiesławowi Szumińskiemu
Pełen nocy i snu
w prześwietlonym słońcem oknie wyglądał
jak wiersz wydobyty z nagła i przedwcześnie
Rannym światłem goił
niestarte gumką ślady opornych słów
Łasił się do szyb cekinami kocich oczu
jakby prosząc świat o wybaczenie
nagłego zaistnienia
Zza szyby unosił się zapach cynamonu
a powietrze drżało
resztkami nocnych fantasmagorii
Świat o krok bliższy
był śmierci
–
*Cytat ze „Sklepów cynamonowych” Brunona Schulza
Jolanta Maria Dzienis
Kotek
Bawi się kotek złotą nitką,
Bądź mi nitko złotą rybką!
–
Pierwsze więc moje życzenie,
To mleko łechcące podniebienie.
–
Po drugie, to nie grzeszek,
Chcę myszek pełen mieszek!
–
A co będzie na trzecie?
To wiedzą nawet dzieci!
–
Oddanej i jurnej chcę Kocicy
I nocy z nią tyle, że nie zliczę…
–
A przy tym żadnych dziatek!
Dodaję na ostatek…
–
A gdy się zestarzeję?
O, to już inne dzieje…
Mój przyjaciel czarny kot
Dziś drogę przebiegł mi przyjaciel,
A może tylko jego cień,
Dlatego śmieje się, nie płaczę,
I tak przez cały, długi dzień.
–
Przyjaciel czarne ma futerko,
Szelmowski wzrok i łapki cztery,
Choć szczupły, wcale nie chucherko,
A przy tym hardo charakterny.
–
Gdy się o nogi me ociera,
Puszyście, tak jak w słońcu wiatr,
I mruczy słodko ten przechera,
Wiem, że zawojować mogę świat.
–
Nawet więc w piątek, trzynastego,
Gdy ludzie różne bajdy plotą,
Tulę sierściucha rozkosznego,
Krnąbrnie nie dbając wcale o to!
–
Katarzyna Grabowska
OKALECZONE
Kocie nieszczęście
jest ślepe
na jedno oko
chudziutkie
bez grama ciepłego tłuszczyku
pod mikrą sierścią
kocie nieszczęście
żebrze
o łyk mlecznej troski
o suchą karmę zauważenia
–
kocie nieszczęście
pozwoli
policzyć młode żeberka
twardego posłania
odważnie
bo nie ma domu
do stracenia
–
przyszło do ciebie
byś zmienił je
w prawdziwe szczęście
Z DESZCZU POD PAZUCHĘ
Kap kap
czy to łza
–
skąd że znowu
to smuteczek
taki mały
czarno-biały
zagubiony
przemoczony
smuteczek
–
ale ja mam ich już trzy
każdy z innej opowieści
każdy się w kieszeni zmieści
nie jest brzydki ani zły
ten jak dusza porzucona
mokry od pyszczka aż do ogona
nie jadł pewnie kilka dni
–
wpuść smuteczek
pod pazuchę
takie marne ciałko kruche
nakarm pusty wzdęty brzuszek
przytul
aby maluszek
nie wypuszczał szczęścia z łap
–
kap kap
kap
Krystyna Gudel
Spacer kotka Mateusza
Kotek Mateusz lubi spacery.
Ostatnio spotkał jeżyki cztery.
Chciał się pobawić, lecz te fukały,
choć i tak bawić się z kotkiem chciały.
Kotek zamiauczał: ,,Wrócę tu jeszcze”
i poszedł dalej. A tam dwa świerszcze
na parapecie się rozłożyły.
– O! Jaki widok pod oknem miły.
Skłonił się kotek, ogonkiem machnął
skręcił się w kłębek i smacznie zasnął.
Śnił mu się tygrys jak bela wielki,
dziewięć dzięciołów i dwa wróbelki.
– Jak dużo zwierząt! – zliczyć nie może.
Już się pogubił. Kto mu pomoże?
– Ja ci pomogę zliczyć zwierzaki,
wszak to rachunek nie byle jaki –
czyjś głos kotkowi z pomocą służy.
To kaczka drepcze wokół kałuży.
Kotek się cieszy ze snu zbudzony.
Trudny rachunek już policzony.
– Dziękuję, kaczko, za pomoc wielką.
Możesz być moją nauczycielką. –
I od tej pory kotek z kaczuszką
często wędrują tą samą dróżką.
Kobieta z kotem
Józi i Maurycemu
kobieta w kwiecistej sukience ceruje
szramę z dokładnością maszyny do szycia
tworzy ścieg jak najbardziej doskonały
niczym nicią babiego lata łączy brzegi bieli
–
jej Maurycy nie wiedział że tej
tkaniny nie wolno dotykać
a tym bardziej wbijać pazury
–
biel musi być biała a czerwień
czerwona bez skaz i zadrapań
–
kobieta z powagą rozmawia z kotem
musi on wiedzieć że Kasztanowa
stroi się w biel i czerwień tak jak
inne ulice Augustowa
Janina Jakoniuk
Anegdoty o kotach
chodź Koteczku
na kolana
będę pieścił cię do rana
za uszkami
i po brzuszku
lubię mieć Kociaka
w łóżku
***
Komu przyszła ochota
Wymyślać święto kota?
Koty to miłe zwierzęta.
Lecz żeby robić im święta?
***
Święto Kota
więc od rana
do sklepu pędzę zdyszana
po wątróbki i pasztety
bo Mruczek lubi niestety
co dzień dobre zjeść śniadanie
a potem śpi na tapczanie
trochę rybek trochę mleczka
to łakocie dla koteczka
–
dziś Dzień Kota
moi mili
szampanem byśmy wypili
pupila naszego zdrowie
lecz co on na to powie
–
kot nie czyniąc zachodu
wyskoczył do ogrodu
i po niedługim okresie
myszkę w pysku swoim niesie
chciał przy takim święcie
zrobić też dla nas przyjęcie
Urszula Krajewska-Szeligowska
A co chce rzec kot? (brachykolon-sonet-akrostych)
A co nam chce rzec kot w ten dzień,
Co by on od nas dziś mieć chciał?
On chce, byś mysz mu dał, by miał
Co jeść, by spać mógł, bo to leń!
–
Hej, kot, coś ty? Tyś zwierz na schwał!
Co ci się śni? Tyś kot jest zdrów!
Eh, nie bądź leń, wszak tyś brat lwów!
Raz daj znak, że ty lwią krew masz!
–
Zrób ruch, skocz wzwyż i w dal, no, wstań!
Ej, rzuć ten sen w dzień i ten piec!
Czy ci nie jest źle tak wciąż spać?
–
Kot wstał: Miau, miau, co tu by rzec?
Od dziś mam chęć też jak lew żyć!
Twój łup mieć chcę – jak lew łup lwic!
17.02.2021
O kocich wierszach
One brzmią miło w dni pogodne,
Kiedy rozgrzany kot je mruczy.
Opromienione słońcem, ciepłe,
Czule muskają kotki uszy.
I w tych chwilach, gdy mama-kotka
Czasem układa je kociętom,
Harcującym wokół niej słodko.
Wiersze brzmią w głosie jej tak miękko…
I w mróz, gdy od grzejnika kotek
Energię czerpiąc porą ranną
Rad, że nie musi marznąć, głosi
Swe wierszowane mormorando.
Zawsze są miłe wiersze kotów.
A muzyka? Nie, tylko nie to!
Cóż, nie śpiewaj, kocie! Bądź gotów
Hobbystycznie choć być poetą!
Koty z Prokocimia
W Prokocimiu najlepiej żyje się chyba wszystkim,
Dobrze wiedzą to ludzie, dobrze wiedzą zwierzęta,
Zwłaszcza koty. Każdemu kotu tutaj się ziści
Sen o miejscu tym, w którym człowiek zawsze pamięta
–
O tym, że świeże mleko kot tu zawsze dostanie,
Że się tutaj go mile po futerku podrapie,
Że wyborną tu karmę zawsze zje na śniadanie,
Że na miękkim fotelu często kotek tu chrapie,
–
A właściciel go trzyma na kolanach i słucha,
Jak kot mruczy mu do snu piosnki już od godziny,
A mruczenie tak miłe dla ludzkiego jest ucha,
Jakby kot opowiadał mu baśń z czarów krainy.
–
A dlaczego to koty mają tu przywileje?
Nie wiesz? Popatrz na nazwę tej dzielnicy: Pro-koci-m,
Chyba widzisz wyraźnie, że się kotom tu dzieje
Optymalnie, bo tutaj każdy ma być pro-kocim.
–
W Prokocimu pro-koci są dorośli i dzieci,
Nikt tu kotkom dokuczać nie ma prawa i basta,
Kiedy w marcu na kocią muzykę kotów zleci
Się choć cała gromada, nikt nie pędzi ich z miasta,
–
Nikt się skarżył nie będzie na ich kocie zaloty,
I nikt uszu nie zatka, każdy słucha muzyki
W tej pro-kociej dzielnicy. Wiedzą to wszystkie koty
I swój talent muzyczny prezentują. Bo z nikim
–
Nie jest tak dobrze śpiewać i grać na instrumentach,
Jak z pro-kocimskim widzem i słuchaczem, co wiernie
Słucha swojej orkiestry, jej melodie pamięta
I z koncertów jest kontent bez wyjątku niezmiernie.
–
A kot zawsze się pięknie swym pro-kocimskim fanom
Odwdzięczyć też potrafi. Bo czy ktoś tutaj słyszy,
Że choć późna już jesień i przymrozek jest rano,
To nie spotkasz tu nigdzie nawet i jednej myszy!
–
W tej pro-kociej dzielnicy powiedzenie: pies z kotem
Inne miewa znaczenie, niż to znajdziesz w słowniku,
Tutaj pies biega z kotem to raz w tę, to z powrotem,
Ale tylko się bawią, i nie słychać tu krzyku
–
Kota przerażonego, a pies nań też nie szczeka,
Przyjaźń wielka panuje, bo wśród psów tych pro-kocich
Jest najwięcej. A często piesek na kotka czeka,
By wyruszyć na spacer, razem zwiedzić Prokocim!
Anna Kropiewnicka
Kot
Każdy chyba przyzna szczerze,
że kot to milutkie zwierzę.
Ale jak tu kochać kota,
gdy ten psoci wciąż, niecnota?
A to wskoczy na parapet –
i doniczka spada raptem.
To pazury w fotel wbije,
to znów filiżankę zbije.
Po mieszkaniu muchę gania,
pełne ręce mam sprzątania.
Skoki wciąż trenuje z szafy,
w miejscu siedzieć nie potrafi.
Nawet kiedy w końcu zaśnie,
ciągle myszy łapie we śnie.
I choć psoci, mówię szczerze,
kot to bardzo miłe zwierzę.
Irena Słomińska
Koty
Wychodzą z każdego zmierzchu. Gdy płoną latarnie.
I są to koty smutku – jego żywe ciepło.
Zwierzęta zawsze były potrzebne. Przełamujemy smutek,
gdy je chronimy – życie. Po trosze nasze własne.
Wychodzą z naszego mroku. I zapalają się latarnie.
–
Dzień przychodzi nieoczekiwanie. Codzienność, zwyczajność.
Samotna kobieta zapomina o makijażu, gdy musi
je nakarmić. Ot, obowiązek. Choć to tylko koty.
–
Czarna błyskawica przebiega drogę. Przesąd.
Bo koty, takie niezależne, niepodległe psują wszelki
zamiar co do celu naszych dróg. Doceńmy ich
mądrość. Miękkie, spolegliwe koty – starożytni bogowie,
zaklęci w skrawek futra.
–
Przecież to drapieżniki. Wiedzą o tym mysz, ptak.
Muszą zachować czujność. Uciekać. Ocalenie jest tuż
za rogiem. Rozumiemy to, gdy obserwujemy
instynkt – swój i kota.
–
Wychodzą z każdego zmierzchu. I zapalają latarnie.
–
Leonarda Szubzda
Koty na rysunkach wnucząt
jeden rudy
jak płomień zachodu słońca
w Nevadzie
–
drugi CHAT NOIR
niczym noc zawieszona nad Michigan
kiedy gwiazdy spadają
w przepaść jeziora
–
ich czujne łapy
ledwie dotykają ziemi
żeby nie strącić ciszy
–
przenikają ją jak anioły
na drugą stronę naszej samotności
–
mruczeniem wypełniają pustkę
–
Sokółka, 23 stycznia 2017
Andrzej Wróblewski
UROK KOTA
Kot stworzeniem jest leniwym,
Lubi w słońcu się wygrzewać,
Wzrokiem błyśnie przenikliwym,
To pomruczy, to poziewa.
Gdy pojawia się jedzenie,
To lenistwo dziwnie znika,
Z mlaskiem pyszczka i z mruczeniem
Każdy kąsek z chęcią łyka.
Kot nie lubi, gdy ktoś każe,
Co ma robić to i owo,
By być w świecie własnych marzeń,
Woli dach w noc księżycową.
Choć to psotnik i niecnota,
Wszyscy jednak go lubimy,
Nie zaszkodzi więc mieć kota
W żarze lata, w mrozie zimy.
Jadwiga Zgliszewska
Kotki dwa
(historia całkiem prawdziwa)
–
Na parapecie zaokiennym
od strony kuchni
miejsce upodobały
dwa na wpół oswojone
kotki – szarobiały i bury
–
buraska to panienka
łaciaty – kawalerem
ale z tym incydentem
wpadli tylko raz jeden
–
łatek za kark fachowo
przycisnął był buraskę
i już zaczął nań wchodzić,
gdy ta prychnęła z wrzaskiem
–
sierść się w krąg posypała
oboje spadli jak wicher
– koteczka niedojrzała
kocurek chciałby… szybciej!
–
z jakiegoś są rodzeństwem
niewiadomego miotu
zostały dwa spośród czterech
inne zginęły po prostu
–
więc te przedwczesne amory
obawy duże niosą
że przedwiosenną porą
popełnią… kazirodztwo!
–
Kiedy tylko się ruszę
– już są obaj przy szybie
niemiłosiernie brudząc
bo łażą, łaszą się, liżą
polerując ogonem…
–
… wczoraj się tutaj wprowadził
ze swoją panią jej pies
– kotki siedzą za płotem
i tylko stroszą sierść
–
chyba już raczej nie będzie
parapetowych lokatorów
o czystość okien na święta
będę przynajmniej spokojna…
fot: pixabay.com – na każdym z zamieszczonych zdjęć widnieją koty
