Promień lub promienie
Nasza zabawa literacka zaowocowała nowymi utworami, którymi chcemy się z Wami podzielić. Tym razem forma wiersza nie miała sztywnych zasad. Mógł to być wiersz biały, wolny, z rymami i dowolną liczbą sylab w wersie, ze zwrotkami lub bez. Jedynie zaproponowany tytuł był konkretny; to: „Promień” lub „Promienie”.
Jolanta Maria Dzienis
Promienie
Cały świat się w słońcu mieni
Czy sprawiły to promienie?
–
Gdzie nie spojrzeć w oczy kłuje
Blask co zewsząd emanuje
–
Z drzew korony jasność zerka
Liście służą za lusterka
–
Rzeka skacze po kamieniach
I tysiącem tęcz się mieni
–
Zaraz zaraz w głos zawołam
Promień wiąże się też z kołem
–
Również z kulą oraz sferą
Kto te słowa tak dobiera?
–
Jeden wyraz trzy znaczenia
Których kontekst wszystko zmienia!
Jadwiga Zgliszewska
Promień
Zaplątany promień
wciśnięty w zakamarek codzienności
wyjmuję delikatnie
i układam wiązankę
która szybko się rozrasta
w snop światła
–
zdziwienie!
znajduję ich coraz więcej
– i skąd tyle tego blasku
pośród cienia?
–
zwykłam nie oddzielać
błyszczących kryształów
z morza pustynnego piasku
i nie odróżniać
wieprzy od pereł
–
lecz kiedy z tych promieni
zaczynam tworzyć kompozycję
one same rozrzucają się… promieniście
tworząc słońce –
jasne
dobre
gorące
–
rozpływają się chmury
i nawet dno przepaści
rozjaśnia się tym blaskiem
Michał Różycki
Promień
Promień promieniowi
zadał pytanie
dokąd chodzisz na śniadanie
Promień się zdziwił
bo nie jadł wcale
takie to było głupie pytanie
Barbara Górnicka-Naszkiewicz
Promień
Mały, nieśmiały
stuka w okno co rano.
To słońce go wysyła
na czaty.
–
Skrzętnie sprawdza co u mnie
a ja – wpuszczam go do środka
Panoszy się w mieszkaniu jak syjamski kot.
–
Aż do wieczora.
Wtedy ginie, by znów powrócić
nazajutrz, gdy słońce da mu znać.
Bożena Bednarek
Promień
Promień zadrżał jasnością
I trafił prosto w serce
Zagubiłam się z miłością
Za bardzo chciałam naprędce
–
Rozświetlić promieniami
Czyjąś duszę i ciało
Zawładnąć sercem i snami
Promień zgasł… nic się nie stało
fot. pixabay.com
–