foto: Mieczysław Borys

_

Tęsknota za wiosną

Przyjdź już wiosno, przyjdź! Ogromnie tęsknię za tobą…
Zimą tak trudno żyć – grube ubranie nosić na sobie.
Przyjdź już wiosno, przyjdź! A z tobą ptaki przylecą.
Czym prędzej w drogę już wyjdź! Czekam na ciebie…

Słońce unieś nad las – siebie wprowadź do domu…
Czekam już cały zimowy czas – nie mając pożalić się komu.
Chcę wyjść na podjazd po długiej przerwie zimowej –
Słońcem zbolały grzbiet trudami życia ogrzać.

Z tabletu, z lat siedemdziesiątych przeboju za przebojem posłuchać…
A kiedy literackie natchnienie przyjdzie – wiersz napisać.
Przyjdź już wiosno, przyjdź! Ogromnie tęsknię za tobą…
Spragniony tak jestem leśnych ptasząt posłuchać.

Kiedy już przylecą, jerzykom się przyjrzę, jak podbijają niebo.
Mlecz wystrzeli po trawnikach, przydomowe krzewy zakwitną,
Jabłoń, głóg bielą się wypełnią, motyl, pszczoła usiądą.
Las stanie się głośny od ptaków, słyszeć nawet w domu je będę.
Przyjdź już wiosno, przyjdź! Ogromnie tęsknię za tobą…

Zimy nie lubię. Zima nie dla mnie. Nie jestem już wiejskim chłopcem,
Który szedł na sanki i narty i żadna zimowa zawieja, mróz siarczysty
Nie był przeszkodą, kiedy byłem szalonym Mieciem. Tak we wsi o mnie mówili.
Dziś jestem z sześcioma dekadami życia na karku i połamańcem Bożym.
A zatem przyjdź już wiosno, przyjdź! Ogromnie tęsknię za tobą…

Mieczysław „Mietko” Borys